آن است که چیزی را زیاده از حد معمول وصف کنند ؛ که اگر عقلاً و عادتاً ممکن باشد مبالغه است و اگر عقلاً ممکن باشد ولی عادتاً واقع نشود اغراق ، و اگر نه عادتاً ممکن باشد و نه عقلاً ، غلو است . البته معمولاٌ همه را تحت عنوان اغراق یا مبالغه می آورند .
شود کوه آهن چو دریای آب
اگر بشنود نام افراسیاب
مبالغه در آثار حماسی بخصوص شاهنامه بسیار دیده می شود .
که گفتت برو دست رستم ببند
نبندد مرا دست ، چرخ بلند ( فردوسی )
هر شبنمی دراین ره ، صد بحر آتشین است
دردا که این معما شرح و بیان ندارد . (حافظ )
بیت : کمترین مقدار شعر یک بیت است.
مصراع: هر بیت شامل دو قسمت است هریک از این بخش ها یک مصراع نام دارد کمترین مقدار سخن موزون یک مصراع است.
وزن شعر: آهنگ خاصی که در تمام مصراع های یک شعر یکسان است همان وزن شعر نامیده می شود.
ردیف: کلمات هم معنی و مستقلی که در پایان مصراع ها عیناً تکرار می شود ردیف نام دارد.
شعری که ردیف دارد (مردّف) خوانده می شود.
قافیه : کلمات هم آهنگ و هم وزن مصراع های شعر را قافیه گویند.
ای ساربان آهسته ران کارام جانم می رود وان دل که با خود داشتم با دلستانم می رود.
جانم ودلستانم قافیه ومی رود ردیف است .
قافیه اجباری و ردیف اختیاری است ،ردیف همواره تابع قافیه است و بعد از آن می آید.
مصرّع : بیتی که هر دو مصراع آن قافیه داشته باشد مصرّع نام دارد.
قالب : شکلی که قافیه به شعر می بخشد قالب نام دارد .
( شعر سنتی قالب های متفاوتی دارد و شعر نیمایی (نو) قالب مشخصی ندارد.
